Hoe de nog jonge levens van broer en zus Julie en Andreas Rokseth uit het Noorse Trondheim precies verliepen, weet ik eigenlijk ook niet, maar ik stel wel vast dat ze een ongewone muzikale combinatie van harp en bandoneon hanteren om hun muzikale reis te ondernemen. Die reis houdt opvallend vaak halt in Nederland, waar deze plaat ook opgenomen werd, met name in de Noorse Zeemanskerk van Rotterdam. Rotterdam was ook voor verschillende jaren de thuishaven van de twee youngsters, die er kwamen studeren aan het Codarts-conservatorium en les kregen van levende legende Gustavo Beytelmann.

Je zou dan kunnen verwachten dat de rest van de Benelux volgt, zeker nadat het duo een aantal keren te zien was op de Nederlandse TV, maar nee hoor, het is wachten tot vandaag, bij de release van de fysieke CD, die al wel even verkrijgbaar was bij het duo zelf, voor de “rest van de wereld” kan kennismaken met deze muziek en laat mij u al maar vooraf verwittigen: het is het wachten meer dan waard. De ongewone combinatie van harp en bandoneon en het gebruik van verschillende types van harp, plus het samengaan van eigen werk met composities van classici als Piazzola -de plaat is trouwens vernoemd naar diens “El Cielo en Los Manos”- maken van de 36 minuten die de plaat duurt, een waar feest voor de oren.

Bij de geleende stukken, vind je “La Trampera” van Anibal “Pichucho” Troilo, het ook door Carlos Gardel opgenomen “El Ciruja” van Ernesto Navidad de le Cruz en Francisco Alfredo Martino, “Los Mareades” van Juan Carlos Coblán en “desde el Alma” van Rosita Melo en wat deze in ook bij ons vrij bekende stukken typeert in de versies op deze CD, is de manier waarop het duo ze als het ware deconstrueert en weer opbouwt, zodat ze niet altijd even herkenbaar meer zijn. Dat vind ik op zijn minst fascinerend: naspelen lukt de meesten nog wel, maar een eeuwenoud nummer tot het jouwe maken, dat is niet iedereen gegeven, maar broer en zus slagen er wonderwel in en daarenboven weten ze hun eigen composities ook nog eens te laten klinken alsof ze altijd al in dit gezelschap hebben vertoefd.

Dit zijn twee niet alleen technisch erg goed geschoolde muzikanten -dat zou er met dergelijke opleiding maar aan ontbreken-, maar tegelijk hebben ze ook dat tikkeltje méér, dat je kennelijk alleen maar tussen naaste familie aantreft: dat vlekkeloos aanvoelen van elkaar, dat weten waar de ander naartoe gaat…het is dat wat deze plaat zo leuk maakt. Ik kan alleen maar hopen dat een aantal programmatoren aan de Vlaamse kant van de landsgrens dit duo ontdekken en hen hierheen halen, zodat ze kunnen beginnen aan het uitbouwen van een heuse fanbase. Dat lukt hen ongetwijfeld, maar ze moeten er wel aan kunnen beginnen…

(Dani Heyvaert)